برنامه حمل و نقل شهری سازمان ملل متحد

موتوریزه شدن سریع و سرمایه گذاری ناکافی در برنامه حمل و نقل شهری در کنار مدیریت عبور و مرور نادرست در کشورهای در حال توسعه، شمار زیادی از تصادفات جاده ای، مرگ و جراحت، آلودگی هوا و فقدان سازندگی اقتصادی را سبب شده است.

بزرگترین مشکل برنامه مدیریت طراحی حمل و نقل شهری سازمان ملل متحد که نام “زیستگاه سازمان ملل” را به خود گرفته است؛ یافتن راههایی برای ارتقاء سازندگی و شرایط پیشرفته زندگی و کار برای جمعیت شهری بوسیله برآوردن صحیح نیاز حمل و نقل، آنهم بگونه ای اقتصادی و با در نظر گرفتن محیط زیست و از نظر اجتماعی پایدار است.

 

سیستمهای پایدار ارتباطات و حمل و نقل

سیستمهای ارتباطات و حمل و نقل، کلید انتقال کالا، مردم، اطلاعات و ایده ها هستند. آنها همچنین کلید دسترسی به بازار، اشتغال، مدارس و سایر تسهیلات اجتماعی؛ چه در شهرها و چه در بین شهرها؛ و در نقاط روستایی و مناطق دور افتاده می باشند. بخش حمل و نقل، مصرف کننده اصلی انرژی غیر تجدید شونده و زمینهای شهری است و در عین حال شریک عمده آلودگی، راهبندان و تصادفات می باشد. سیاست یکپارچه حمل و نقل و کاربرد زمین و برنامه ریزی می تواند آثار منفی سیستمهای حمل و نقل فعلی را کاهش دهد. مردم فقیر، زنان، کودکان، جوانان، سالمندان و معلولین بخاطر کمبود دسترسی و ایمنی، گرانی، و ناکافی بودن سیستم حمل و نقل در معرض آسیب هستند. توسعه در فن آوری ارتباطات می تواند اثر مهمی بر فعالیت اقتصادی و الگوهای اسکان انسانی داشته باشد.

مدیریت حمل و نقل انسانی باید به طریقی صورت پذیرد که دسترسی مناسب به محل کار، ارتباطات اجتماعی و تفریحات را برای همگان بوجود آورد و در راه فعالیتهای اقتصادی مهمی از قبیل تامین غذا و دیگر مواد ضروری زندگی تسهیلات ایجاد کند. این امور همزمان با کاهش اثرات منفی حمل و نقل بر زندگی مردم تحقق خواهد یافت.

اولویتهای سیستم حمل و نقل باید به کاهش رفت و آمد غیر ضروری، سیاستهای ارتباطات، توسعه راهبردهای حمل و نقلی که بر گزینه های دیگری غیر از خودرو تاکید می ورزند، افزایش گزینه های سوخت و وسایل نقلیه، ارتقاء عملکرد محیطی حمل و نقل موجود و بالاخره نرخ گذاری مناسب و سایر سیاستها و قوانین اختصاص یابد.

حمل و نقل غیر موتوری یکی از اشکال عمده حمل و نقل است؛ بخصوص برای طبقه کم درآمد، آسیب پذیر و محروم جامعه. یک برآورد ساختاری برای مقابله با انزوای اقتصادی این طبقه، ایجاد امکانات حمل و نقل بوسیله وسایل ارزان قیمت و با مصرف کم انرژی برای آنها می باشد.

 

به منظور دستیابی به حمل و نقل پایدار در مناطق سکونت انسانی، دولتها با همکاری بخش خصوصی و دیگر گروههای علاقه مند باید اقدامات زیر را انجام دهند:

۱) حمایت از راهبرد حمل و نقل یکپارچه ای که تمام گزینه های مدیریتی و فنی را شامل شود و توجه کافی به نیاز کلیه اقشار جامعه؛ مخصوصا کسانی که بخاطر معلولیت، سن، فقر و یا عوامل دیگر در تنگنا قرار دارند؛ بنماید.

۲) هماهنگ نمودن برنامه های حمل و نقل و کاربری زمینها به منظور تشویق الگوهای اسکان وسیع که دسترسی به الزامات اساسی همچون کارگاه، مدرسه، مرکز بهداشت، عبادتگاه، کالاها و خدمات و در نتیجه کاهش نیاز به رفت و آمد را میسر می سازد.

۳) ترغیب استفاده از ترکیب کارآمدی از اشکال حمل و نقل، شامل پیاده روی، دوچرخه سواری و وسایل عمومی و شخصی از طریق نرخ گذاری مناسب، سیاست زیستگاههای وسیع و سیستمهای نظارتی.

۴) ارتقاء و بکارگیری موارد بازدارنده که تمایل به افزایش استفاده از وسایل موتوری شخصی را کاهش می دهد و در پی آن راهبندان های طولانی که اثری جز تخریب محیط زیست، جامعه و اقتصاد را در بر نخواهند داشت؛ از بین می روند. این کار از طریق نرخ گذاری، قوانین رانندگی، ایجاد پارکینگ و روشهای کاهش ترافیک و بوسیله تدارک ویا تشویق گزینه های حمل و نقل موثرتر، بخصوص در مناطق پرازدحام صورت خواهد پذیرفت.

۵) تهیه و یا ارتقاء یک سیستم ارتباطی و حمل و نقل عمومی سازگار با محیط زیست، همیشه در دسترس، مقرون به صرفه و کارآمد بوسیله دادن اولویت به وسایل جمعی با ظرفیت حمل مسافر کافی که برآورنده نیاز اولیه مردم و رفت و آمد شهری باشد.

۶) ارتقاء و تقویت فن آوریهای کم صدا، کارآمد و بدون آلودگی از جمله، موتورهای کم مصرف و سوخت بدون آلودگی و فاقد آثار مخرب بر اتمسفر.

۷) تشویق و ارتقاء دسترسی عمومی به خدمات اطلاع رسانی الکترونیکی

 

منبع: نوشته شده توسط مرتضی دین پناه

برای دانلود کلیک نمائید نکته بسیار مهم در مورد دانلود فایل: اگر لینک دانلود بالا با dl شروع شد، لطفا برای دانلود فایل به جای http از https استفاده نمائید.
برچسبها
مطالب مرتبط

دیدگاهی بنویسید.

بهتر است دیدگاه شما در ارتباط با همین مطلب باشد.

0