شهر ونیز ایتالیا

شهر زیبا و تاریخی ونیز در شمال ایتالیا، بزرگترین شهر بدون خودرو و کامیون در اروپاست.

تمامی وسایل نقلیه عمومی و خصوصی در این شهر که بر روی آب ساخته شده است قایق هستند و تنها گزینه دیگری که برای جابجایی مردم وجود دارد، پیاده روی است.

حتی نیروهای آتش نشانی و پلیس هم برای انجام وظایف خود از انواع قایق های موتوری استفاده می‌کنند.

این شهر تاریخی سال‌هاست که با آرامی در حال فرو رفتن به زیر آب دریاست و تا امروز طرح‌هایی که برای جلوگیری از غرق شدن این شهر ارائه شده، کار ساز نیست.

بسیاری از اهالی ونیز به دلایل مختلف این شهر زیبا را ترک می‌کنند، از مهمترین این علل رطوبت زیاد هوا و بالا آمدن آب است که موجب می‌شود در طبقات هم کف منازل و همچنین مغازه‌ها همواره آب جمع شود.

اهالی ونیز به شدت از مشکل بالا آمدن آب رنج می‌برند. زمانیکه سطح حداکثر یک متر بالا می‌آید، قابل تحمل است اما بیش از این میزان، مشکل آفرین می‌شود و تمام اجناس مغازه داران به زیر آب می‌رود.

مشکل آب گرفتگی سطح شهر ونیز فقط منحصر به زمستان نیست و در تمام فصول سال چکمه‌های بلند برای رفت و آمد در خیابان‌ها در دسترس مردم است و وقتی آژیر بالا آمدن آب به صدا در می‌آید آنها را به پا می‌کنند.

شهر ونیز از جمله شهرهای توریست پذیر جهان است و سالانه میلیون‌ها توریست به این شهر می‌روند. از دیدنی‌ترین نقاط این شهر میدان سن مارکو است که مارکوپولو در آن دفن شده است.

از قرن چهاردهم میلادی ونیز محل استقرار ملوانان حرفه‌ای شد و کم‌کم شهر به علت نیروی دریایی‌اش شهرت یافت. در زمان‌های اضطراری همه مردان ۱۸ تا ۶۰ ساله به خدمت فراخوانده می‌شوند و آموزش‌های نظامی می‌دیدند.

در سال ۱۳۳۸ میلادی ۳۰ هزار نفر از مردان ونیزی آموزش نظامی دیدند و خود را برای دفاع از شهر آماده کردند و البته در نبردهایی که شرکت کردند، بیشترشان کشته شدند.

از قرن پانزدهم، ونیز بتدریج به بندری تجاری تبدیل شد و تا سال ۱۴۵۰ بیش از ۳۰۰۰ کشتی بازرگانی متعلق به ونیز بودند یا در آنجا تردد می‌کردند.

ونیز تا سال ۱۷۹۷ یک جمهوری مستقل بود. اما پس از ۱۰۷۰ سال جمهوری ونیز استقلال خود را از دست داد. زیرا ناپلئون بناپارت در دوازدهم می ۱۷۹۷ ونیز را فتح کرد. در اکتبر همان سال براساس معاهده‌ای که بین ناپلئون و دولت اتریش امضاء شد، کنترل ونیز را اتریشی‌ها در اختیار گرفتند.

اما در سال ۱۸۰۵ با عقد معاهده‌ای دیگر، ونیز دوباره بخشی از پادشاهی ناپلئون در ایتالیا شد. تا این که در سال ۱۸۱۴ به دنبال شکست ناپلئون یک بار دیگر اتریشی‌ها کنترل ونیز را در دست گرفتند.

در سال ۱۸۶۶ پس از ۷ هفته جنگ‌های خونین ونیز بخشی از ایتالیا شد. در دوران اشغال شهر، بسیاری از بناها و آثار تاریخی آن ویران شد و شهر در فضایی از یاس و ناامیدی به حیاتش ادامه داد.

در نیمه دوم قرن نوزدهم ونیز دوباره در مسیر شکوفایی قرار گرفت و به بندری جذاب برای گردشگران تبدیل شد.

در طول جنگ جهانی دوم، ونیز از معدود شهرهایی بود که از گزند جنگ تقریبا برکنار ماند و بافت خود را حفظ کرد. امروزه آثار هنری و معماری بسیاری متعلق به قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم در ونیز باقی مانده است.